Każda ryba labiryntowa, co jakiś czas – którego okres zależny jest od rodzaju ryby; połyka znad powierzchni wody banieczkę powietrza. Banieczka przesuwana jest do komory nad skrzelami, w bezpośrednie sąsiedztwo labiryntu. Dzięki dużej ilości cienkich płytek labiryntu następuje wymiana gazowa, do czasu całkowitego wyeksploatowana z tlenu bańki powietrza – wtedy to bańka ta zostaje wyciśnięta przez pokrywy skrzelowe poza organizm ryby. Dzięki labiryntowi ryby doskonale się czują w tych rejonach, w których występują okresowe braki wody, lub przeważają płytkie i nagrzane, a co za tym idzie ubogie w tlen strumienie, rowy, mętna bajorka i stawy południowo-wschodniej Azji i Afryki zachodniej. Najdoskonalszą formę labiryntu posiada zamieszkujący południową Azję łaziec – Anabas testudineus, który nierzadko, gdy tylko trawa i grunt są odpowiednio wilgotne, urządza sobie lądowe wędrówki z prędkością około 100m na godzinę (polska nazwa rodziny Łaźce – Anabantoidae oraz nazwa gatunku łaziec wzięła się od słowa łazić), zaś autochtoni nie łowią tych ryb, ale po prostu zbierają do koszy w identyczny sposób jak Polacy zbierają grzyby.
// nook : turn off related posts for other post_types. only for post type = post ?>Akwarystyka słodkowodna
// nook: zakomentowane bo sie nie dalo dodac obrazka obok h1 ?> // nook: sidebar adcode ?>
BRAK: MAPY, piękniczkowatych, poprawić „?”, zrobić listning gatunków do wszystkich ?, co z artykułami o malawi / tanganika [pozostałe]